Nu ik ongeveer op de helft van mijn aanstelling als promovendus ben, wordt het langzamerhand al een beetje tijd om vooruit te kijken. Ik heb het tot nu toe behoorlijk naar mijn zin op de universiteit (zoals ik wel eens eerder schreef), en dat vertaalt zich volgens mij naar mijn functioneren. Dat punt zal ik hieronder gedetailleerd toelichten. Dat is echt niet bedoeld om op te scheppen, maar gewoon om een kader te geven voor de stelling dat het allemaal waarschijnlijk niks uitmaakt. Wie vooral daarin is geïnteresseerd, die beginne met lezen bij alinea vijf. Doorgaan met het lezen van “Waarom ik ONWIJS geschikt ben voor de universiteit (maar waarschijnlijk niet zal blijven)”

Mijn onderzoek gaat over taaladvies in de 20e en 21e eeuw gericht op Nederland. Er zijn in de periode 1900-2018, afhankelijk van hoe je telt, tussen de 100 en 150 verschillende werken verschenen (zie hier voor een overzicht), en dan heb ik het nog niet eens over herdrukken etc. Is het Nederlands daarmee uniek? Nee, zeker niet. Taaladvies bestaat ook voor andere talen: de Engelse traditie kent tientallen titels, maar ook in het Russisch bijvoorbeeld bestaan prescriptivistische publicaties. Afhankelijk van hoe je prescriptivisme definieert (waarover een andere keer meer) lijkt de Engelse traditie het oudst: Robert Baker’s Reflections on the English language verscheen al in 1770. Maar laat je hier niet door foppen: het doen van normatieve uitspraken over taal is véél ouder. Recentelijk kwam ik een voorbeeld tegen uit het Egyptisch (!), en dat herinnerde me aan een voorbeeld uit het Latijn. Beide voorbeelden zijn grappig, maar ze zijn ook interessant, omdat ze laten zien hoe nuttig het kan zijn om normatieve commentaren te bestuderen. Doorgaan met het lezen van “Prescriptivisme ouder dan de weg naar Rome”

Er wordt dezer dagen flink wat gezegd over de neerlandistiek, de studie en het schoolvak Nederlands. Van het weekend las ik een vraaggesprek over deze materie in de NRC. Ik verbaasde me daarbij nogal over de uitspraken van Christiaan Weijts, die vindt dat de studie op de schop moet. Hij baseert deze mening op zijn eigen ervaringen in de jaren ’90 (meer dan 20 jaar geleden). Ook hij maakt bovendien de fout (dat gebeurt ergerniswekkend vaak) de studie Nederlands gelijk te stellen aan het bestuderen van literatuur. Zijn opvattingen (althans in het stuk) lijken overeen te komen met een breder sentiment: de studie Nederlands is literatuur en de studie Nederlands is achterhaald. Beide stellingen zijn onzin, maar ja, zoals bij zoveel onderwerpen doet vrijwel niemand de minste moeite om te kijken hoe het echt zit. Nu wil het geval  dat ik momenteel een vak aan de tweedejaars Nederlands van de Radboud Universiteit geef dat precies daarover gaat: kijken wat er gebeurt.

Doorgaan met het lezen van “Wat gebeurt er eigenlijk in de studie Neerlandistiek?”