Een van de casus die ik onderzoek in het kader van mijn proefschrift is de kwestie ‘een aantal mensen is/zijn’. De laatste dagen heb ik flink wat data doorgespit, en dat heeft mij in ieder geval wat nieuwe inzichten gegeven. Meervoud of enkelvoud, dat gaat namelijk helemaal niet alleen maar over het werkwoord, maar ook over iets anders. En juist dat andere aspect laat heel duidelijk zien: ‘een aantal mensen’ is meervoud. Doorgaan met het lezen van “Een aantal mensen is of zijn?”

Eerder deze week verscheen op Neerlandistiek een interessant stukje van Fabian Stolk, waarin hij reflecteert op de constructie ‘de dichters plicht’. Hij vermoedt dat:

“sinds de officieuze afschaffing (c.q. het in onbruik raken) van de naamvallen (…) in het Nederlands taalgebruik, een Engelstalige genitiefconstructie is/wordt geïmporteerd als (principieel overbodige) Ersatz.”

Nu kun je natuurlijk discussiëren over dat merkwaardige ‘principieel overbodige’: waarom zou het overbodig zijn om iets op meer dan één manier te kunnen zeggen? Is het ook overbodig dat we zowel ‘dat hij gekomen is’ als ‘dat hij is gekomen’ kunnen zeggen? Deze uitspraak lijkt een voorbeeld van de onderdrukking van optionele variatie, wat aan de grondslag ligt van prescriptivisme (waar ik eerder over schreef). Mij lijkt het nou juist de charme van taal dat je hetzelfde op meerdere manieren kunt zeggen. Maar daar gaat het me niet per se om. Waar het me wel om gaat, is de hypothese dat deze constructie uit het Engels komt. Doorgaan met het lezen van “Vaders fiets: geen Engels maar uitbreiding”

Uitspraken over goede en foute taal vinden hun weg naar allerlei cultuurproducten. Een mooi voorbeeld is een scene uit de Amerikaanse versie van The Office, waarin uitgebreid wordt gediscussieerd over de bekende kwestie who/whom. Op mijn zusterblog Milfje zijn blogs over liedjes te vinden die metalinguistische uitspraken (uitspraken over taal) bevatten, zoals het reactionaire Word Crimes van Weird Al Yankovic. Peter-Arno Coppen wees me onlangs op een geval in Een tafel vol vlinders van Tim Krabbé. Overbekend in de literatuur is natuurlijk Pygmalion van Bernard Shaw (en alle verfilmingen en vermusicaliseringen zoals My Fair Lady), waarin ‘de juiste uitspraak’ een centraal element in het verhaal is. Maar wat volgens mij niet algemeen bekend is, is dat er ook een Nederlands toneelstuk is dat niet alleen over taaladvies gaat, maar zelfs over een (fictief) taaladviesgenootschap: De Spreektaalveredelingsbond van R.A. Kollewijn. Doorgaan met het lezen van “Een toneelstuk over taaladvies?!”