Een van de casus die ik onderzoek in het kader van mijn proefschrift is de kwestie ‘een aantal mensen is/zijn’. De laatste dagen heb ik flink wat data doorgespit, en dat heeft mij in ieder geval wat nieuwe inzichten gegeven. Meervoud of enkelvoud, dat gaat namelijk helemaal niet alleen maar over het werkwoord, maar ook over iets anders. En juist dat andere aspect laat heel duidelijk zien: ‘een aantal mensen’ is meervoud. Doorgaan met het lezen van “Een aantal mensen is of zijn?”

Eerder deze week verscheen op Neerlandistiek een interessant stukje van Fabian Stolk, waarin hij reflecteert op de constructie ‘de dichters plicht’. Hij vermoedt dat:

“sinds de officieuze afschaffing (c.q. het in onbruik raken) van de naamvallen (…) in het Nederlands taalgebruik, een Engelstalige genitiefconstructie is/wordt geïmporteerd als (principieel overbodige) Ersatz.”

Nu kun je natuurlijk discussiëren over dat merkwaardige ‘principieel overbodige’: waarom zou het overbodig zijn om iets op meer dan één manier te kunnen zeggen? Is het ook overbodig dat we zowel ‘dat hij gekomen is’ als ‘dat hij is gekomen’ kunnen zeggen? Deze uitspraak lijkt een voorbeeld van de onderdrukking van optionele variatie, wat aan de grondslag ligt van prescriptivisme (waar ik eerder over schreef). Mij lijkt het nou juist de charme van taal dat je hetzelfde op meerdere manieren kunt zeggen. Maar daar gaat het me niet per se om. Waar het me wel om gaat, is de hypothese dat deze constructie uit het Engels komt. Doorgaan met het lezen van “Vaders fiets: geen Engels maar uitbreiding”

Uitspraken over goede en foute taal vinden hun weg naar allerlei cultuurproducten. Een mooi voorbeeld is een scene uit de Amerikaanse versie van The Office, waarin uitgebreid wordt gediscussieerd over de bekende kwestie who/whom. Op mijn zusterblog Milfje zijn blogs over liedjes te vinden die metalinguistische uitspraken (uitspraken over taal) bevatten, zoals het reactionaire Word Crimes van Weird Al Yankovic. Peter-Arno Coppen wees me onlangs op een geval in Een tafel vol vlinders van Tim Krabbé. Overbekend in de literatuur is natuurlijk Pygmalion van Bernard Shaw (en alle verfilmingen en vermusicaliseringen zoals My Fair Lady), waarin ‘de juiste uitspraak’ een centraal element in het verhaal is. Maar wat volgens mij niet algemeen bekend is, is dat er ook een Nederlands toneelstuk is dat niet alleen over taaladvies gaat, maar zelfs over een (fictief) taaladviesgenootschap: De Spreektaalveredelingsbond van R.A. Kollewijn. Doorgaan met het lezen van “Een toneelstuk over taaladvies?!”

Na een zomer van schrijven aan artikelen over uiteenlopende zaken (voornamen, vloeken, wetenschapsnieuws, leenwoorden) mag ik nu eindelijk weer doen wat ik het leukst vind: lekker met gebruiksdata klooien. Voor het onderzoek van mijn proefschrift bestudeer ik taalvariatie zoals die voorkomt in het taalgebruik van alledag. Eerder bestudeerde ik vooral de regels zelf, en bekeek ik de variatie bij ‘heel/hele’. Nu is de beurt aan een andere casus: zeggen mensen ‘u hebt’ of ‘u heeft’? Doorgaan met het lezen van “Wat gebruiken mensen: u hebt of u heeft?”

Het begon vanmorgen met een stuk op Neerlandistiek van de hand van Marc van Oostendorp. Hij op zijn beurt verwijst naar een tweet van Michelle van Dijk, waarin zij vertelt dat ze de vorm ‘kopje duikelen’ tegenkwam in een boek. Beiden verbazen zich over die vorm: Marc zegt zelfs dat dit “heel raar” klinkt en zelfs “geen goed Nederlands” is. Een verbazingwekkende opmerking voor een taalwetenschapper (misschien is het ironisch): ik heb geleerd om in het aanschijn des variaties die te verklaren, of althans een poging daartoe te doen. Dat zal ik dan maar doen. En passant geeft deze casus een mooi inzicht in verschillende methodes die in de taalwetenschap worden gebruikt. Doorgaan met het lezen van “Kopje duikelen of koppeltje duiken?”

Gisteren schreef ik al een Twitterdraadje over dit onderwerp, maar ik wil daar toch ook over bloggen: dan kun je net wat meer achtergrondinfo kwijt. Het begon met onderstaande tweet:

‘Eikenprocessierupsjeukpiek’ is juist een bijzonder slecht woord voor #Scrabble, wat vooral te maken heeft met het feit dat het niet op het bord past. #Eikenprocessierupsjeukpiek @onzetaal @de_taalstaat

— Jeroen Koster (@JeroenKoster) July 23, 2019

Nu kom je deze kwalificatie, ‘goed / mooi scrabblewoord’, wel vaker tegen (zie hier voor meer):

Wat een treurigheid. Je zult het maar hebben. Nachtmerriescenario. Dat laatste is trouwens wel een goed scrabblewoord. Maar dat geheel terzijde.

— Hermien Lankhorst (@Hermienschrijft) July 22, 2019

Weer scrabblewoord aan de hemel: supersneeuwmaan vanavond te zien https://t.co/q3gVy99WDi

— NOS (@NOS) February 19, 2019

Iets minder vaak maar toch regelmatig zie je dat mensen, zoals de eerste twitteraar hierboven, dit juist géén goede scrabblewoorden vinden. Genoemde woorden scoren eigenlijk helemaal niet zo veel punten, of passen überhaupt niet op het bord. Aan de ene kant hebben deze mensen gelijk, maar aan de andere kant ook niet. ‘Goed scrabblewoord’ heeft namelijk een tweede betekenis, en door daarover na te denken komen we terecht in een van mijn favoriete onontgonnen subvelden van de taalkunde: de folk linguistics.

Doorgaan met het lezen van “Goed scrabblewoord en onvertaalbaar: over folk definitions”

Een top-10 en een restcategorie met 1000 gevallen hebben grote gevolgen gehad. Ex-staatssecretaris Harbers trad af omdat bepaalde misdaadcijfers niet expliciet genoemd werden in de Rapportage Vreemdelingenketen 2018. De politieke dimensie van deze kwestie is duidelijk, maar er zit ook een wetenschappelijke aan. Die is interessant, want die gaat over een probleem waar ik heel veel mee te maken heb, en met mij andere wetenschappers, maar waar nauwelijks aandacht voor is: de classificatie en presentatie van resultaten. Doorgaan met het lezen van “Harbers werd genekt door verkeerde classificatie”

Voor de derde keer in mijn leven ben ik langere tijd in het buitenland. Was ik eerst musicus in Amman en student in Sydney, nu ben ik een heuse visiting scholar in Kiel. Een buitenlandverblijf voor promovendi wordt aangeraden, omdat het een van de dingen is waarnaar wordt gekeken bij beursaanvragen. Dat kun je laakbaar vinden (en dat vind ik ook), maar het is helaas de realiteit: hokjes afvinken is belangrijk om een beurs binnen te slepen. Toch zou dat zeker niet de enige reden moeten zijn om weg te gaan. Sterker nog: ik denk dat het voor alle promovendi (en studenten wat dat betreft) van onschatbare waarde is. Doorgaan met het lezen van “De voordelen van een buitenlandverblijf”

De werken die ik bestudeer bieden een oneindige bron voor verwondering. Over veel van de werken zou ik graag een historiografische verhandeling schrijven, maar daar gaat mijn proefschrift niet over. Gelukkig is er dit blog, om te vertellen over de interessante dingen die ik tegenkom. Zo schreef ik eerder al over Op en top Nederlands (1937), dat om meerdere redenen merkwaardig is. Nu kwam ik een ander boeiend werkje tegen: De kleine zuiveraar. Doorgaan met het lezen van “Taal Zuiveren in 1907, of De Waarde van Prescriptivisme voor Etymologisch Onderzoek”

Struinend door de Nederlandse wetenschappelijke publicaties van de afgelopen jaren kwam ik via–via terecht bij deze bespreking. Het is een verslagje over de ECI-prijs van 1989. Ik moet zeggen: ik vind het bijna jammer dat ik er niet bij was (ik was toen vier en interesseerde me nauwelijks voor prijsvragen over taal). De stukken teruglezend (ook dit artikel van Liesbeth Koenen) moet het namelijk een fijn relletje zijn geweest. Toch viel me vooral op hoe weinig er veranderd is aan de manier waarop veel mensen naar taalwetenschap kijken. Doorgaan met het lezen van “Zijn taalkundigen wetenschappers?”