Wat ik leerde op het Symposium voor Wetenschapsbloggers

Gisteren vond op de NIAS-zolder het Symposium voor Wetenschapsbloggers plaats. Ik had het genoegen dat te organiseren, samen met mede-bloggers Marc van Oostendorp, Jona Lendering en Hermen Visser. Organiseren betekende (natuurlijk) ook het samenstellen van het programma. Je zou dus denken dat ik wist wat er zou gaan gebeuren, en op papier was dat ook zo. Toch bevatte het symposium méér nog dan ik had gedacht.

Pluriform

Zoals Marc al schreef in zijn reactie (die natuurlijk vanmorgen om 6.08 verscheen, er zijn bloggers en snelbloggers) was het sowieso al geweldig om met zo’n groot aantal gelijkgestemden bijeen te komen. Sowieso was de animo groot: ik heb veel aanmelders moeten teleurstellen. Vanwege een aantal afmeldingen konden sommige wachtlijsters toch nog komen, dat scheelde dan weer. Helaas heb je natuurlijk ook altijd aanmelders die ondanks het expliciete verzoek om afmelding gewoon niet komen opdagen. Ik vind dat altijd stom, maar dat was eigenlijk het dieptepunt van de bijeenkomst, en dat zegt best veel.

Wat de aanwezigen gemeen hadden was hun passie voor bloggen. Er is weleens kritiek op dat woord, passie, maar ik meende die hier toch te merken. Bloggen levert namelijk wel persoonlijk veel op (zoals ik al eerder schreef), maar vanuit je werkgever wordt het eigenlijk nooit ondersteund. Je moet het zelf willen, en de mensen die bij het symposium waren wilden dat ook echt. Ze hebben een aanstekelijke passie voor de vorm.

Ook vanuit NWO kan geen steun worden verwacht, ondanks het geld dat er volgens de Wetenschapsbrief zou moeten komen. Ynte Dijkstra, hoofd communicatie van NWO, was zo welwillend ons te woord te staan, maar wilde eerst ‘een doortimmerd plan zien waarvan de impact gemeten kan worden’. Die doortimmerde plannen zijn er natuurlijk al, in de vorm van bijvoorbeeld Over de Muur en Stuk Rood Vlees. Ook hun impact is prima te meten (als je dat zou willen). Sowieso klinkt het als de klassieke Geldschieter Paradox: aan de ene kant zeggen ‘maak eerst maar iets dat levensvatbaar is, dan komt er geld’, waarna vaak volgt ‘er is toch al iets, waar heb je dat geld voor nodig’.

Eyeopener

Alle lezingen waren interessant, maar er waren vooral drie punten die mij persoonlijk het meest aan het denken zetten. Allereerst was er de bomvolle lezing van Jona Lendering, waar de inzichten over elkaar heen buitelden. Voor mij liet dit goed zien hoe belangrijk het is om dingen te zeggen over bloggen als je zelf veel ervaring hebt (Roy Meyer stipte dat ook aan in zijn lezing). Belangrijkste inzicht uit de lezing van Jona was dat als je reageert op nieuws je eigenlijk al te laat bent. Door bepaalde mythen al te ontkrachten voordat ze nieuws worden verhoog je de kans dat mensen ook daadwerkelijk geloven wat jij schrijft. Een van de manieren om dit te doen is door te schrijven over methode: je hoopt daarmee mensen in staat te stellen onzinnige claims eerder te herkennen.

De lezing van Suze Zijlstra sloot hierbij aan. Belangrijk punt bij haar was dat veel mensen reageren vanuit het principe van ‘maar zo heb ik het geleerd’. Probleem is echter dat dat niet altijd waar of volledig hoeft te zijn, of dat die kennis zelfs achterhaald is. Maar waarom worden dan nog steeds dezelfde mythen ontkracht als dertig jaar geleden? Volgens mij ligt de oplossing in het onderwijs. Wat fact checkers en myth busters doen is altijd reageren na de maaltijd: iemand denkt iets te weten, dat ontkracht moet worden. Maar dat is om allerlei redenen moeilijk. Zou het niet makkelijker zijn als mensen dat achterhaalde, foute of selectieve standpunt überhaupt niet leerden? Goed, volledig en up-to-date onderwijs is daarbij volgens mij de sleutel.

Het laatste inzicht kwam voor mij uit het praatje van Sander Ruys van Maven Publishing. Hij vertelde hoe je van blog naar publieksboek kon komen. Een van de punten die hij maakte over zijn eigen vak was dat hij altijd vroeg: is dit een boek? Die vraag kun je ook over blogs stellen. Hoewel een blog volgens mij een van de beste vormen van wetenschapscommunicatie is, moet je afvragen of het onderwerp, type verhaal en je persoonlijkheid wel passen bij de vorm. Misschien past het wel beter bij een podcast, of een vlog. Dit is de Powerpoint Paradox: dat je een bepaalde vorm kent betekent niet dat die vorm voor jouw verhaal het geschiktst is.

Toekomst

Een veelgehoorde vraag was: wanneer doen jullie dit weer? Sowieso volgend jaar wat mij betreft: hartstikke leuk om elkaar toch af toe te zien. Op basis van de animo en de enorme hoeveelheid onderwerpen die we niet hebben behandeld zouden we ook volgende week vast weer bij elkaar kunnen komen. Ik ga het in ieder geval niet organiseren (ik moet weer aan het werk), maar ik sta zeker open voor andere initiatieven. Voor nu ben ik in ieder geval blij dat het gelukt is. Ik ga rustig door met bloggen, bijvoorbeeld over de enorme lijst onderwerpen die ik gisteren bedacht. Ik hoop iedereen online of offline snel weer te spreken.